Blangko

Puno ng nakakatamad na pakiramdam pero tila malalim. Ang lalim ng pinagmumulan.

Limang araw rin akong nagpahinga (bakasyon ko na). Nakakatamad sa bahay, ang gusto ko lang ay 'yong hindi ako nagpapagising sa alarm clock at ang katotohanang kasama ko ang pamilya ko (ma-drama ba?). Tapos, ang oras pa ay hindi mo malaman kung ano'ng gustong gawin. Babagal ba o bibilis. Parang sala sa init, sala sa lamig ang loko.

Ikinakaaliw ko rin pala ang ibang mga palabas sa telebisyon. Showtime (lalo na ngayong linggo), Landmarks sa Net25, NBA, My Princess ni Kim Tae Hee at lahat ng balita. Kahit papaano. Tapos, malapit na matapos ang nobela ko. 'Yon o!

May mamamatay daw, tatlo. Naisip ko kung ano kaya ang pakiramdam ng gano'n, mamamatay ka bukas, kahapon ng makalawa. Depressing, pero walang magagawa. Walang may kasalanan pero mayro'n, wala lang makapagturo o kung makapagtuturo man, mali ang dinuduro. Tatlong daliri naman ang bumabalik, ika nga ng Geometry teacher ko noong high school nang may kaklase akong nagtuturo kung sinong may pakana ng kung anong iyon na 'di ko na maalala.

Tatlong daliri ang bumabalik, kaya 'wag kang manunuro basta-basta.

Wala, wala na akong masabi. Blangko ang mga ideyang naiisip ko ngayon at hindi ito magpapakita hanggang may ginagawa akong iba bukod sa pagtingin sa kanya.

Blangko pa rin talaga.

Palapit nang Palapit

Ang mga pangyayari sa aking buhay ngayon ay bumibilis nang bumibilis, as in. Preno. Gusto ko munang magpreno bago ako maglakbay sa kung saan ako nakatakdang magtungo. Gusto kong magpaalam nang dahan-dahan sa lupa dahil alam kong ang tubig ay mas madaling lapitan at iwan.

I'm feeling depressed man! Emo. Hahaha.

Lalo na ngayong nakikinig ako kay Judee Sill (Crayon Angels at There's A Rugged Road). Naiiyak ako na para bang gusto kong ayusin ang mundo. Putsa, para bang kinakalkal ang kaluluwa ko at may nag-uutos sa 'king ang mundo ko'y iwan ko. Tapos, gusto kong maglakbay sa isang ilang na bulubundukin at magpakalat ng magandang balita sa daigdig na makikinig. Sasabihin ko, "Ipinanganak tayong malaya," kahit 'di ko alam ang ibig sabihin no'n sa pagkakataong 'yon.

Gusto ko nang magpakabuti. Sana, ang lahat rin pero pinigil ko na rin ang paghiling dahil kung walang kasamaan, hindi madi-distinguish ang mga nakapagdesisyon na ring tulad ko. Mahalaga ring may pagkakakilanlan kami (ito ang epekto ng kamunduhan na 'di ko na maiwawaksi, haha).

Pero ayos na rin sigurong wala nang prenohan. Baka maiwan naman ako 'pag nag-inarte pa 'ko.

Pagkawasak at Pagkabuo

Pakiramdam ko, parang responsibilidad ko ang lahat dahil nakikita ko ang mga problema na 'di napapansin ng iba.

Ako siguro ang kailangang kumilos pero ang problema, 'di ako makagalaw.

Saan at kailan ako magsisimula?

Ano ba ang sisimulan ko (ang dami kasing pagpipilian e)?

Ang sabi, lumindol daw kagabi pero mahina lang (hindi ko nga naramdaman e). Naisip ko kung ano na ang susunod dito. Para bang wala akong makausap tungkol dito. Helpless na gustong tumulong, tsktsk.

Gutung-gusto ko na pinag-iiintindi ang mga ganitong bagay. Laging kasing laman ng isip ko 'to sa tuwing nagmumuni-muni ako (habang sumasagi din ang pag-iral ng kung anu-anong mga bagay-bagay sa mundo). Kasamaan, kabutihan, kaguluhan, kaayusan, kalibugan, kabanalan at marami pang iba.

Gustung-gusto ko na rin maging kampon ng kabutihan. Ang dami kasing mga pangyayaring 'di dapat ipagwalang-bahala tulad ng pagkawasak at pagkabuo ng kung anu-ano. Kadalasan, 'yong mga nabubuo, ayaw nating umiral sa mundo pero hinayaan nating mabuo habang ang mga nawawasak naman na ating kanlungan at bagay na ginusto nating mabuo sa mundo ay hinayaan nating magkaroon ng posibilidad na mawasak.

Pagkawasak at pagkabuo. Gusto kong mawasak at mabuo.

Gusto kong wumasak at bumuo.

Stop This Train

Stop This Train- John Mayer

Nang narinig ko sa unang pagkakataon ang kantang ito, nailarawan ko sa isip ko na napapakinggan ko ito (ang kantang ito) habang nasa LRT o MRT. Pagkatapos, umuulan pa. Nakatingin ako sa labas ng bintana, medyo matagal ang biyahe, mula Baclaran patungong Monumento (hindi naman talaga matagal). At umuulan nga, tapos naisipan kong magbasa ng mga makabagbag damdaming mga tula. Malungkot ako, emo. Tapos, sinasabayan ko na si John Mayer.

Stop this train, I want to get off and go home again.

Pero minsan, ayaw ko naman umuwi agad. Baka mautusan lang ako sa bahay. Pero kadalasan, umuuwi rin ako, dahil saan pa ba ako pupunta? Pwede ba 'kong makitira sa iba o maglagalag? Pwede, pero alam kong hindi rin ako magtatagal sa ganoong kalagayan.

I can't take the speed, it's moving in.

Kanina, nasa LRT Line 1 ako at nagpe-play sa utak ko ang kantang 'to. Nag-emo tuloy ako bigla.

Ang bigat sa pakiramdam ng mga pakiradam ng mga nagdaang huling araw. Talo ko pa ang nag-igib buong araw. Sa kanila, katawan lang ang hinapo ng pagbubuhat ngunit sa pagbubuhat ko ng mabigat na ito, isip ko ang pinawisan.

I know I can't.

Sa panaginip ko, nakasakay ako sa tren. Pekeng panaginip. Ako lang mag-isa, ewan ko kung sino ang nag-drive. Basta ako lang mag-isa. Nag-iisip ng kung anu-ano, may kabuluhan at wala. Tungkol sa mundo at pagbuhay sa buhay. Hanggang sa mapuno ang tren ng mga sentimyento kong hilaw. Hilaw pa ngunit gustung-gusto kong ilabas. Ang labo.

Nasa tren nga ako, papunta sa libo-libong destinasyon na hindi ko mapupuntahan lahat kahit gugulin ko pa ang buong buhay ko sa paglalakbay.Isa lang o kaya dalawa o tatlo, hanggang tatlo lang.

Pero sa ngayon, makikinig muna ako ng mga nanggagayumang musika.

But honestly, won't someone stop this train?

Kaninang Umaga at Iba pang mga Umaga

Kani-kanina lang, may nakita ako habang nakasakay sa tricycle patungo sa kung saan. Isang napakabata pang babae (teenager), mas matanda pa ako (taga-sa amin). May itinutulak siya, stroller. Oo, may anak na kaagad siya sa ganoong edad.

Naisip ko tuloy kung patas ba ang mundo. Hindi kaya lugi ang mga babae? Nasa kanila ang aking simpatya dahil tila ba walang mawawala sa mga lalaki, kadalasan, minsan.

Tapos, naisip ko rin kung kaya niya ('yong babae) o kung kuntento na siyang ganoon ang kanyang mundong gagalawan sa napakatagal na panahon. Maganda pa naman siya at maraming oportunidad na nag-aabang sa kanya. Sigurado ako dahil ganito sa mundo. Ang tinutukoy ng ibang "kayliit" ngunit kailangan pa nilang sumakay ng sasakyan para makapunta sa isang malayong lugar (namimilosopo lang po, alam ko naman ang ibig sabihin ng "kayliit ng mundo").

At nasa isip ko pa rin ang kalagayan ng mga babaeng nalulugi (kasama na 'yong babaeng nakita ko kanina).

Kakayanin niya kaya? Ako nga ngayon pa lang nahihirapan na e, siya pa kaya. O baka nasa pagdadala lang 'yan. O baka wala talaga akong naintindihan sa mga nangyayari.

Sana'y may nagagawa ako sa mga kamunduhang ito.

O, mundo! Bakit minsa'y kay lupit mo?

Ang Haba ng Pila

Nakakainip.

Nakakahilo.

Naaasar sa mga sumisingit na mukhang singit.


Kahapon, ang haba ng pila na maihahalintulad sa sari-saring bulok na sistema.

Umaalingasaw, tila hindi na maayos at walang patutunguhan.

Kalunos-lunos.

Buti pa kayo nakapagmeryenda na, kami hindi pa. Ayos, 'di ba?


Ngayon, walong oras ako tumayo.

Ang kalungkot-lungkot, kailangan pang bumalik isang araw matapos ang makalawa.

Pabalik-balik.

Paulit-ulit, nakakabobo.

Paulit-ulit, nakakabobo.

Paulit-ulit, nakakabobo.

Paulit-ulit, nakakabobo.

Sa Wakas...

Unti-unti na akong napapalapit sa kapalaran.

Unti-unti na ring nabubuo ang buhay kahit ba may mga ikinatatakot pa rin ako.

Akala ko talaga noon, exempted ako sa pagdurusa na para bang isa lamang itong exam na sinasagutan at didiktahan ka ng kung sino na hindi ka magdudusa. Madali lang ang buhay noon.

"Madali lang kasi."

Ang kailangan lang, gumising at gumalaw. Ngayon, kailangan nang pag-isipan ang lahat dahil kung magkakamali ka, ang mga pinaghirapan ay magiging parang kastilyong buhangin na gumuho. Ulitan.

Ang tanong sa akin ng demonyo sa utak ko, "Masaya ba sa mundo?"

Ang sagot ko, "Sa ngayon, kaya hindi pa rin ako tutulad sa iyo."

Nagtanong siya ulit, "Sa ngayon?" Bahagya siyang natuwa.

Sabi ko, "Oo nga."

"Talaga?" patuloy niyang tanong.

"'Wag na nga lang. Ang kulit mo e. Habambuhay ka nang magiging pantasya sa buhay ko. Hindi na ako magiging tulad mo kahit kailan." sagot ko.

"Ngee!" sabi niya.

Paminsan-minsan na lang niya ako dinadalaw ngayon (baka nagtatampo).

Pero sa wakas, may isang pahina na ng buhay ko ang magwawakas.

Lindol, Tsunami atbp.

Isang kalunus-lunos na balita ang natunghayan ko sa aming lumang telebisyon. Sa Japan. Lumindol at nagka-tsunami. Nakakatakot isiping nawasak ang isang parte ng mundo (hindi naman wasak ang buong Japan) na isa sa mga moderno. Naisip ko kung paano na ang mga bansang nasa kategorya na "Ikatlong Daigdig" kung tatamaan din ng ganito katinding sakuna. Tulad ng nangyari sa Haiti. Tsktsktsk

Nakakatakot rin isiping ang "kamatayan" ay biglaang dumarating kung minsan. Walang pakundangan. Mas maganda pa nga yata kasing alam na ng tao kung kailan siya mawawala dahil hindi siya aalis ng bahay sa mismong araw na iyon. Makakapagpaalam siya at dahil alam niya nga kung kailan siya mawawala, may panahon siyang tanggapin ang lahat, lahat-lahat.

Kahapon, nakatayo ako sa labas ng elementary school ko noon (susunduin ko kasi ang nakababatang kapatid ko) habang kumakanta ng Huwag kang matakot ng Eraserheads. Patuloy ang pag-agos ng mga pwedeng isipin. Mula sa isang eksena sa isang nobelang naaalala ko patungo sa mga taong nangunguha ng bata at kinukuha ang isang parte ng katawan nito (internal part). Ano na bang nangyayari sa mundo? Para tuloy itong nagiging Pangalawang Bugso ng Pagkadismaya sa Mundo.

Sa 2012 na ba ang katapusan? Ang alam ko hindi. Sigurado pala ako. Maniwala ka, kahit hindi ako part-time fortune teller man lang (alam kong may qualifications).

"It ain't the end of the world," ika nga ni Jay Sean. Pancit Canton ko nga e, 2013 pa expiry date.

2012 (It ain't the end)

Hanggang sa Wala na Akong Masabi

Magsasalita ako hanggang sa wala na akong masabi, sa isip ko lang. Sa isip ko lang ako magsasalita.

Pagkatapos, paiiralin ko ang Taciturnity. Iisipin ng lahat na wala akong buhay at isusugod nila ako sa pinakamalapit na ospital. Ngunit hindi nila kailanman malalaman na ang nasa isip ko sa pagkakataong iyon ay ang pagiging malupit ng mga Alaala na palutang-lutang at akala mo'y walang tiyak napatutunguhan. Minsan, lumalabas ito sa isip mo at tuluyang mabubura habang ang iba naman ay mananatili, magmamatigas at hanggang sa huling segundo ng buhay ay magpapabagabag nang walang pakundangan.

Mamaya, mag-iimbento ako ng formula na makakasagot sa lahat ng problema na maaaring ibato sa mga taong tumatanggap ng reklamo at syempre, hindi ako iyon. Gusto ko kasi silang tulungan dahil para bang nagiging may kapansanan sila paminsan-minsan at kadalasan, mali ang tugon nila sa mga matanungin.

Magsasalita ako hanggang sa wala na akong masabi, sa isip ko lang. Sa isip ko lang ako magsasalita.

Pagkatapos, paiiralin ko ang Taciturnity.

Taciturnity.

Taciturnity, paulit-ulit ko itong sasabihin. Mga 85 times, sunud-sunod.

Taciturnity...

Hanggang sa antukin ako.

Isang Tula Para sa Ikatatahimik ng Lahat

Tatahimik na ba sa mundo dahil sa tulang ito?

Niyayapos tayo ng sarili nating pagkatao
Habang tila nagiging magulo ang lahat
Tulad ng sampagitang tuyo't wala nang bango
Nakakalungkot ang ganitong bagay

Kung pagmamasdan ang kapaligirang nakapalibot
May mararamdamang kakaiba na walang pinanggalingan
Kapayapaan ay sinisigaw ngunit naririnig lang naman
Naririnig, ngunit may bomba ang mga utak

Ang mahalagang malaman, ay kung ano'ng magpapapipi sa lahat
Walang magsasalita ng kahit ano ang kahit sino, isang segundo lang
Masakit kasi sa tainga kahit maganda ang boses
Mga mura at pasaring sa isa't isa

Suntukan na lang kung gusto niyo pero walang aaray
Biro lang, seryoso akong nagbibiro lang ako
Tumahimik na kasi kayo at pagmasdan nating pare-pareho
Ang pinakamagandang bagay sa mundo

Ang sabay-sabay nating pagtingin sa isang bagay, ano man ito...

Yellow Submarine

Kakailanganin kong isambulat sa mundo ang mga ayaw nilang marinig. Ayaw ko itong gawin pero gusto ko pero hindi ko magawa kahit kailangan ko at gusto ko nga. Ewan.

Sana, makabili ako balang araw (o makasakay man lang) sa isang submarine. Gustong-gusto ko na inilulubog ang sarili ko? Hindi. Ang gusto ko lang naman ay makalkal ang lahat kahit ba hindi ko naman ito kinakalkal nang literal. Explore, ika nga ng isang pilay kong kakilala. Naaalala ko tuloy na minsan, naging Boy Scout ako...Explorer ang rank.

Sumisid ako. At baka hindi na ako umahon pa Till There Was You. Masarap kayang "mamatay" nang dahil sa pantasya (O, Tasha). Bangungot na kay ganda. Umagang kay saklap. Bangungungot na kay saklap. Umagang kay ganda. Ano ang tama? O baka kasi ako na ang may tama.

Bahala na.

Kung sakali na may nagbebenta ng submarine, huhulug-hulugan ko na lang ang bayad kahit abutin pa ako ng ilang dekada o siglo at maubos ang inipon kong yaman ng mundo na nakabaon sa gilid ng bahay namin na nahukay ko somewhere out there (hindi ko sasabihin kung saan dahil marami pang natirang kayamanan doon na hindi ko maaatim na mapunta sa kamay ng masamang tao na makakabasa nito). Wala kayong makukuhang impormasyon mula sa akin. Hahaha.

Ngunit tila magiging pangarap na lang ang submarine ride na inaasam ko.

Sa mga nakakabasa nito ngayon, kung may kilala kayong marerentahan ng submarine, pakisabihan naman ako. Iyong mura lang ha, at 'di mabubutas ang bulsa ko.

Without A Little Help From Anyone

It seems that my problems (little problems, I guess) are getting fixed in a very hard way. How could this happen to me? Yea right, of course I know. Indolence has come my way. And this is the reason why I got no time to relax at this point of my life, 3rd year, 2nd semester. What a stressful last few weeks!

Hearing Bob Marley's Iron Lion Zion, I'm not sure what I'm gonna do first. To dance or to pinpoint what Bob wants to say in this song. So I did both. What I'm supposed to do? I feel helpless, so frustrating. What I'm supposed to do? Now that I'm lost and being haunted by existential questions.

Who am I?

What is my purpose in life?

Why am I here?

It's gettin' hot in here...(not included in the existentialism thing)

I never thought that I can stand in a pessimist's smelly shoes. I used to be a happy man that doesn't support premarital sex, abortion and death penalty. But now, everything changed temporarily (the operation will be back to normal soon) in the negative side (but I'm still against the three things I enumerated earlier).

Seriously, I want a little change in my life. Honestly, I'm getting bored. Actually, I'm lonely.

Respectfully yours, Richard.

P.S. I love you..   XD XD XD

Kagabi, Ang Dami Kong Isinaisip

Kagabi, pag-uwi ko, walang tao sa bahay pero bukas ang ilang ilaw at pakiramdam ko, ninakawan kami. May susi ako ng bahay. Bago umakyat, nagdala ako ng kutsilyo  kung sakali. At pag-akyat ko, wala. Walang action scene.

Nanood na lang tuloy ako ng First Romance (iyong kay John at Heart lang) para kiligin naman kahit kaunti.

Ba't ko ito kinukwento? Siguro...

Mahalaga kasi ito para sa akin. Lalo na dahil sa ramdam ko pa rin ang pagod nang gabing iyon (hanggang ngayon) at ikinatakot kong baka nakikipagkonekta sa akin ang isang hindi makamundong nilalang sa pamamagitan ng pagpapasakit ng kaliwa kong kamay (hindi naman masyadong masakit) gamit ang kanyang umano'y "mahika".

At ginugulo ako ng mga pagkulo at pagsasama-sama ng mga bagay na sumasagi sa aking isipan. Tulad na lang ng pagpapamisteryoso ko, pagsesenti bilang karapatan, 4th straight loss ng Heat, pagbabalik-tanaw sa mga pang-romantic comedy movie kong eksena sa totoong buhay, The Scream ni Munch na paborito kong painting at si Kekay. Hahaha.

Ngayon, nakikinig ako sa Silent Sanctuary, ang kanta nilang Summer Song. Sa tuwing naririnig ko ang awiting  ito, para bang ang sarap ma-in-love 'pag summer (summer lang talaga). Tapos, napapasayaw pa ako (at napapasaiyo).

Listen, do you want to know a secret? 'Wag na lang kaya, baka ipagkalat mo pa e. At ba't ba kasi ang dami kong iniisip kagabi?

Kahina-hinayang nga bang ibulong sa iyo ang isang kakapiranggot na pinakamalaki sa lahat para sa akin? Pinakamalaki dahil nasa kaloob-looban ko ito.

Mga Alaala

Bigla kong nagunita ang mga kaganapan 70 years ago, pero bigla ring sumiksik sa isip ko na 19 years pa lang nga pala ako nananahan sa mundo. Kaya bigla rin akong napatanong, "Bakit ako nagagambala sa positibong banda ng mga pekeng alaala na higit pa yatang nagiging mas makatotohanan pa kaysa sa realidad na pinipilit nating paniwalaan kadalasan?"

Hanggang sa tangayin na lang ang utak ko sa pinakasimpleng kung ano na may kinalaman pa rin kahit papaano sa mga alaala ko 70 years ago na inimbento ko lang naman talaga na naaalala ko.

Bakit naaalaala ang alaala? Nang paulit-ulit.

Ang sagot ko, Hindi ko alam. Hindi ko alam kung bakit naaalaala ko ang 15th birthday ko, ang one great love ko na mukhang hindi ko makakatuluyan (napapakanta tuloy ako ng Almost Over You), ang nasirang si Honey (unang pusa ko), mga kakatwang kabalbalan na kinasangkutan ko at kung anu-ano pa. Ayayay! Ang alam ko lang, gusto ko silang lahat na aking mga alaala na wala pang 50 persons ang nakakaalam.

Masaya na 'ko sa ganito. Ang malamang may nalalaman ako at may sinasabi, kahit sa sarili ko lang kadalasan. Wala namang kasing nagtatanong, walang mangangahas, at kung may mangahas man, sasabihin kong, "Wala akong alam, wala akong kasalanan." At tatantanan rin ako ng kapangahasan ng kung sino man na iyon.

At hindi mo malalamang IKAW lang ang aking walang sawang tititigan, pero gusto kong iyong maramdaman ang kapangyarihan ng aking bawat sulyap na tumatagos sa iyong kasuotan (hindi ako naninilip) patungo sa iyong kaluluwa na mas matindi pa sa mga kaluluwa ng mga nananakot na patay. Patay na patay ako sa iyo. Dead na dead.

Kailangan ko na yatang pumaslang ng mga piling alaala.

Ang Mangyakap ng Babae

Maraming beses ko na naibulong sa sarili ko habang nakatulala sa kariktan ng isang babae na, "Sa pagkakataong ito, ngayon mismo, siya ang pinakamaganda sa paningin ko." Nagiging kasinungalingan ito kapag kaharap ko sila lahat (lahat ng mga babae).

Sa tuwing dadapo na parang paru-paro sa isip ko ang pagkamisteryosa nila, nahahatak ako sa ibang dimensiyon na para bang isa ako sa mga Power Rangers. Nagiging 10 beats/second ang heartbeat ko at alam ko, hindi na muli magiging "kubkob ng hilahil" ang mundo. Pero nawawala din iyon tuwing alaala na lang ng pakiramdam ang nasa akin.

Kaya ang sarap isipin na may kayakap kang babae o nangyayakap ka ng babae, hindi nangmamanyak. Galit na galit ako sa mga lalaking bumabastos sa kahit sinong babae o kahit sinong bumabastos sa isang babae(kahit alien). Kawalang respeto, problema 'yan. Tsktsktsk

At bigla kong naalalang bukod sa kanilang brilyanteng mga mata na sadyang nakamamatay kung tititigan nang matagal, mayroon pa silang hindi pinapakita pero ramdam na ramdam ng puso ko. Isang lihim, lihim na pagtingin. Hahaha, biro lang.

Basta, 'pag  may pagkakataon... yayakapin ko sila lahat.

Siya nga pala, mahal na mahal ko ang isa sa inyo.

Unang Bugso ng Pagkadismaya sa Mundo

Hindi porket tuwang-tuwa ako sa "What a Wonderful World" na 'to ay wala na akong maisusungalngal sa mukha ng mga malaki ang kontribusyon sa mga sari-saring kabalbalang  nangyayari sa tabi-tabi. Dismayado ako, pati sa sarili ko. Nakakalungkot at nakakabaliw, at dahil dito, ang sarap tuloy yakapin ng langit o kaya ng anghel ng buhay mo. Haay...

Ang problema (mga problema), maraming iniintindi na 'di naman dapat, walang respeto sa iba at gusto na nasa tuktok. Hindi naman guilty lahat.

Ang maganda (mga maganda), babae, buwan, madaling-araw, dagat, gubat, langit, 8 Wonders of the World, Sining, ang Iyong mga mata, pagdampi ng hangin sa nakalugay na buhok na walang dandruff o split ends, Pag-ibig at marami pang iba. Madaming-madami.

Ba't ba kasi patuloy ang pag-usbong ng pagka-Makabayan at paghahangad ko ng kaayusan ng buong mundo? Sarili ko pa nga lang e, isang malaking nakalilitong madikit na sapot na. Kaya kailangan nga na simulan ang pag-aayos sa sarili muna (self-control, self-confidence, self-study XD, atbp.) para lahat tayo Happy.

P.S. Hypocites, warfreaks, mga walang acrophobia, greedy people at mga kontrabidang hindi ko ma-classify sa ngayon, What's up?

                 Kain muna ako.

                 Tsktsktsk

                 Nakakadismaya ang umano'y balanse.